Канăç

«Мĕнпе-ши чун канать?...»

Мĕнпе-ши чун канать? Юратупа?

Ун умĕнче пуç пĕкрĕм, упалентĕм,

пуççапрăм эп ăна, сӳслентĕм.

Манран вăл тарчĕ вĕтĕ юртăпа.

Мĕнпе-ши? Тен, канать вăл туслăхпа?

Туссен умне чуна эп сарса хутăм.

Каçар, эй, Турă! Мĕн ку? Йăнăш утăм!

Чун такăнма пуçларĕ, куçăхма.

Тен, канăçĕ эрех хăватĕнче?

Çук мар, пурах иккен эрех хăвачĕ:

чĕре, пĕвер, вар-хырăм сусăрланчĕ.

Йĕрсе ларать чун шăппăн тĕпĕнче.

Мĕнпе-ши чун канать? Сăвăпала?

Е çулçă çумăрĕпеле кăшт канĕ?

Кĕрхи вут-хĕмлĕ капăр ял вăрманĕ...

Сисеп, кунта ман чун лăштах пулать.

Тӳпе тĕнчи инçе, ытла таса.

Пĕлсе çитме çукран тӳпе — тӳпе-тĕр.

Тӳпе пирки те шухăшлатăп эпĕ,

кĕрхи çулçа алра вăрах тытса...